Als jong meisje ’temde’ ik de runderen op de boerderij van mijn grootmoeder om er mee te rijden.
Het heeft me altijd geboeid om de motivatie tot iets te delen, niet op te leggen.
Het bezorgde mijn commandant van de paardenclub, Walterruiters Bierbeek – LRV, soms wat ergernis :o)
Ik bracht mijn ‘slachtpaard’ Queeny tot niveau midden in dressuur en behaalde het diploma van rijinstructeur aan de ruiterschool in Heverlee.
In Portugal vertoefde ik als dierenarts in opleiding in Mafra tussen de militairen bij hun 300 luso-anglo-arabs. Majoor Portella Ribeiro, Olympisch ruiter, deelde mijn visie in mijn omgang met paarden. Toen bestond de term ‘natural horsemanship’ nog niet. Hij gaf me het boek: ‘The horse’s mind’ van Lucy Rees. Een wereld ging voor me open.
Vanaf dan moest ik niet langer enkel observeren en proberen, maar kreeg mijn nieuwsgierigheid wetenschappelijk gevoede informatie.
Op National geographic zag ik een documentaire waarin Parelli een kudde wilde mustangs leerde om stil te blijven staan zodat er bloed kon worden genomen voor onderzoek. Ik was erg sceptisch en liet het na om het verder uit te zoeken.
Via omwegen (Hemfling, Monty Roberts, ea.) kwam ik op Equitana, Duitsland, in contact met Pat Parelli in levende lijve.
Diervriendlijk en respectvol omgaan met dieren kreeg ik mee van mijn beide ouders, het Parelli systeem, is mijn leidraad in de omgang met de paarden.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.
